به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، آزاده حیدرپور عضو هیأت علمی پژوهشکدۀ زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون این مطلب را 2 اسفند 1401در «چهارمین همایش ملی میراث‌زبانی» مطرح کرد و با تشریح نقش فردوسی در ماندگاری زبان فارسی افزود: شاهنامۀ فردوسی، کتاب داستان‌های اساطیری، متون کهن، آداب و رسوم و سنت‌های نیاکان ما ایرانیان است.
او تصریح‌کرد: اگر فردوسی در تاریخ ایران سر بر نمی‌آورد و شاهنامه را نمی‌سرود، ایرانیان، امروزه نه تنها به زبان شیرین فارسی سخن نمی‌گفتند که بسیاری از داستان‌ها و متون کهن و آیین‌های باستانی آنان که فرهنگ باشکوه ایران‌زمین را تشکیل می‌دهد، به فراموشی سپرده می‌شد.
حیدرپور با بیان‌اینکه حکیم ابوالقاسم فردوسی به روایتی 30 سال و به روایتی دیگر 33 سال از عمر گرانمایۀ خود را صرف نگارش شاهنامه کرد، افزود: بی‌شک ما ایرانیان هویت ملی خود را مدیون زبان فارسی هستیم و زبان فارسی ماندگاری خود را تا حدود زیادی مدیون شاهنامۀ فردوسی است.
او خاطرنشان‌کرد: فردوسی با نگارش شاهنامه، تاریخ، فرهنگ و زبان با شکوه پارسی را برای تمام ایرانیان زنده نگه داشت.
عضو هیات علمی پژوهشکدۀ زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون افزود: دستاورد بزرگ فردوسی تاثیر شگرفی بر کل ادبیات جهان گذاشته است. هیچ کتابی در ادبیات ایران‌زمین و حتی در ادبیات جهان وجود ندارد که توانسته باشد مانند شاهنامۀ فردوسی در سرنوشت و تاریخ یک ملت این همه تغییر ایجاد کند.
او شاهنامۀ فردوسی را یکی از پرمایه‌ترین گنجینه‌های زبان فارسی از نظر دربرداشتن لغات و اصطلاحات ادبی دانست که بی شک از این منظر بزرگ‌ترین و نخستین کتابی است که پاسدار کلمات درست و زیبای زبان فارسی بوده و با پذیرش انبوه این کلمات در سینۀ فراخ خود، آنها را با صحت و امانت به نسل‌های بعدی واگذار کرده است.
حیدرپور در پایان گفت: بی‌گمان هیچ کسی به اندازۀ خود فردوسی نمی‌تواند دستاورد عمر گرانمایۀ خویش را توصیف کند که می فرماید: نمیرم از این پس که من زنده‌ام / که تخم سخن را پراکنده‌ام.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
